D’EST: The Suspension and Excess of Time

Udostępnij  

prezentacja programu wideo + dyskusja panelowa / Kathrin Becker (DE) + Jana Seehusen (DE) + Ulrike Gerhardt (DE)
20.05.2017 / 16:00
Barbara Infopoint

D’EST. A Multi-Curatorial Online Platform for Video Art from the Former “East” and “West” (ang. Multikuratoryjna platforma internetowa sztuki wideo z byłego „Wschodu” i „Zachodu”) to projekt zainicjowany przez Ulrike Gerhardt w District Berlin. D’EST 2017 jest współczesnym bankiem wideo, koncentrującym się na bieżących kwestiach kobiecego i kolektywnego spojrzenia, odzwierciedlającego transformację postsocjalistyczną. Kuratorzy z Europy oraz producenci kultury prezentują sztukę wideo, mówiącą o okresie transformacji z lat 90. ubiegłego wieku z perspektywy feministycznej. Podczas Biennale Sztuki WRO 2017 pierwszym etapem badań będzie prezentacja przez kuratorki Kathrin Becker i Janę Seehusen dwóch wybranych prac wideo we współpracy z Neuer Berliner Kunstverein (nbk). Dzięki projekcji i omówieniu INSTRUCTIONS No. 2 Sanji Iveković z 2015 roku oraz wideo Ulrike Rosenbach Glauben Sie nicht, dass ich eine Amazone bin (Nie wierzcie, że jestem Amazonką) z 1976 roku, widzowie mogą przekonać się, jak wyglądała polityka życia kobiet i czym się ona przejawiała w krajach dawnej Jugosławii i Niemczech Zachodnich. Badając rolę czasu w tych dwóch systemach politycznych oraz oddając hołd spekulatywnej tymczasowości, Becker i Seehusen pójdą tropem codziennych doświadczeń kobiet w dawnych krajach „Wschodu” i „Zachodu” przed i po latach 1989/91. Prezentacja pierwszych idei i wektorów D’EST: The Suspension and Excess of Timebędzie moderowana przez Ulrike Gerhardt.

D’EST: The Suspension and Excess of Time jest projektem District Berlin we współpracy z nbk Video-Forum.

PROGRAM

Sanja Iveković
INSTRUCTIONS No. 2
wideo HD, 2015, 4:52, kolor, dźwięk, 16:9
Zamówione przez Neuer Berliner Kunstverein (nbk) i Nordstern Video Art Center Gelsenkirchen

INSTRUCTIONS No. 2 to remake słynnej pracy Iveković Instructions No. 1 (1976), w której artystka patrzy w kamerę malując czarne strzałki na swoim czole, policzkach, brodzie i wokół ust. Znaki te przypominają instrukcje służące do nanoszenia preparatów do cery i masaży twarzy lub też oznaczeń stosowanych w chirurgii kosmetycznej. Przebiegający w skupieniu proces zaznaczania trwa przez niemal cały film. Pod koniec Iveković wciera oznaczenia rękami w skórę aż zostają częściowo wchłonięte, a częściowo pozostawiają nieznaczne ślady na skórze. Czynności z lat 70. są dokładnie odtwarzane przez artystkę na nowym filmie, jednak różnice w stosunku do Instructions No. 1 widać zarówno na twarzy Iveković, jak i dzięki zastosowaniu nowej techniki cyfrowej. Wszystko uległo procesowi przemiany przez niemal 40 lat. Iveković zestawia proces starzenia się człowieka z procesem doskonalenia techniki.

Sanja Iveković (DE), ur. w 1949 r. w Zagrzebiu i należy do pokolenia znanego jako Nova Umjetnička Praksa (Nowa Praktyka Artystyczna), które w czasach Chorwackiej Wiosny początku lat 70. ubiegłego wieku zdołało uwolnić się od wpływów sztuki akademickiej. Była pierwszą artystką byłej Jugosławii, która publicznie wyznawała feminizm, rozumiejąc go jako gest nieposłuszeństwa wobec reżimu komunistycznego. Iveković ma na koncie wystawę indywidualną w nowojorskim Muzeum Sztuki Współczesnej (2011-2012), londyńskiej South London Gallery & Calvert 22 (2012-2013), Van Abbe Museum w Eindhoven (2009) i Muzeum Sztuki w Łodzi (2009). Była też laureatką Camera Austria Award w 2009 roku.

Ulrike Rosenbach
Glauben Sie nicht, dass ich eine Amazone bin
wideo, 1976, 10:46, czarno-biały, dźwięk, PAL, 4:3
Z kolekcji nbk Video-Forum

W swoim Glauben Sie nicht, dass ich eine Amazone bin (Nie wierzcie, że jestem Amazonką), Ulrike Rosenbach przywołuje historię kobiecej reprezentacji od czasów starożytnej Grecji. Twarz artystki i wycinek reprodukcji Madonny w altanie różanej (1448) Stefana Lochnera nakładają się na siebie jak w kamerze przemysłowej. Wizerunek Przenajświętszej Dziewicy jest animowany przez wideoportret 33-letniej artystki ćwiczącej łucznictwo. Alegorycznie reprezentująca utrwalone role kobiety jako „matki, żony, prostytutki, świętej, dziewicy lub amazonki”, Rosenbach wypuszcza piętnaście strzał ku twarzy Madonny i jednocześnie w swoją stronę. Praca pokazuje i zarazem atakuje uleganie społecznemu stereotypowi i jego minimalną transformację na przestrzeni dziejów.

Ulrike Rosenbach (DE) ur. w 1943 r., studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie i jest uznawana za jedną z pierwszych artystek, które wykorzystały wideo jako medium artystyczne w swojej twórczości. W swoich filmach wideo, performansach i instalacjach multimedialnych, bada złożoność kobiecej reprezentacji. Jej pierwsze prace wideo powstały w 1971 roku. Artystka wykładała sztukę feministyczną i sztukę mediów w Kalifornijskim Instytucie Sztuki (CalArts), a w Kolonii założyła „Szkołę Kreatywnego Feminizmu”. Brała udział w documenta 6 i 8 (1977, 1987), retrospektywie w Landesmuseum Bonn (2014), a także otrzymała Nagrodę Gabriele Muenter w 2004 roku.

Program kuratorowany przez:

Kathrin Becker (DE), ur. w 1965 r., studiowała literaturę słowiańską na Uniwersytecie w Bochum i Leningradzkim Uniwersytecie Państwowym. Jest kuratorką, pisarką i kieruje nbk Video-Forum. W swojej praktyce kuratorskiej skupia się na roli sztuki w społeczeństwie i kwestii wykluczenia/włączenia w kulturach współczesnych. Wspólnie z Janą Seehusen jest kuratorką programu D’EST: The Suspension and Excess of Time.

Jana Seehusen (DE), ur. w 1969 r., zajmuje się zastosowaniem teorii estetyki w filmie, teorią sztuki i kulturoznawstwem. Prowadzi badania z dziedziny nie/widzialności i wirtualności, kina eksperymentalnego, teorii podmiotowości, polityki tożsamości i gender. Razem z Kathrin Becker odpowiadają za program projekcji D’EST: The Suspension and Excess of Time.

Ulrike Gerhardt (DE), ur. w 1984 r., jest dyrektorką artystyczną D’EST i doktorantką na Uniwersytecie Leuphana Lüneburg. Jest kuratorką i autorką tekstów na temat teorii kultury i sztuki ze szczególnym uwzględnieniem pamięci kulturowej postsocjalizmu w sztuce współczesnej.